Onlangs liep ik een huttentocht door de bergen van Slovenië. Het was heftig en vermoeiend maar de beloning maakte alles weer goed: het uitzicht, de kick van ‘dat heb ik toch maar mooi gedaan’ en de ultieme ontspanning als ik met een biertje daar boven in die hut zat uit te kijken over dat prachtige landschap.

En ik realiseerde me hoeveel lessen er te leren zijn uit het lopen van zo’n bergpad. Lessen die van toepassing zijn op een loopbaan – goed woord trouwens.

Les 1 - Ik loop mijn eigen tempo. Als ik me ertoe laat verleiden om snel achter de anderen naar boven te gaan, raak ik binnen de kortste keren buiten adem en moet ik mezelf uit een enorme dip omhoog trekken. Loop ik mijn eigen tempo, dan hou ik het prima vol en ben ik happy.

Les 2 - Ik bepaal zelf waar ik mijn stappen zet. De stenen die mijn voorganger uitkiest om op te gaan staan, passen mij meestal niet. Ze liggen te ver uit elkaar, zijn te groot of te klein waardoor ik er vanaf glij of een sprongetje moet maken. Ik loop het lekkerst als ik zelf mijn stapstenen uitkies.

Les 3 – Ik blijf ‘hier’ met mijn aandacht. Hoe vaak ik me heb verzwikt doordat ik er met mijn gedachten niet bij was! Hetzelfde geldt voor te ver vooruit kijken: recept voor kleine ongelukjes. Niet doen, gewoon aandacht bij deze stap houden.

Les 4 – Er is altijd hulp, als ik er maar voor open sta. Soms denk ik: dit kán niet het goede pad zijn, ik had die ene afslag moeten nemen. Maar als ik goed kijk, zie ik toch weer de markering op een boom en is mijn vertrouwen terug. Of ik kom iemand tegen die mij de weg naar het juiste pad wijst.

Je eigen tempo lopen, je eigen stappen bepalen, je aandacht erbij houden en niet te ver vooruit kijken – deze lessen gelden ook voor je loopbaan.

En als je dan niet meer zeker weet of je wel goed zit, is er altijd wel iets of iemand die je kan helpen om je weg weer te vinden. Als je daarvoor openstaat.