Lang geleden gaf ik leiding aan conducteurs bij NS. Dat vond ik leuk, met mensen werken. Na een paar jaar kreeg ik een andere rol: ik mocht aan de gang met het onderwerp punctualiteit, een heet hangijzer en dus een belangrijk onderwerp. In een ongezellig kantoor zat ik opeens met mijn neus in stapels vertrek- en aankomsttijden. Ik bleek niet meer met mensen, maar met cijfers te werken.

Daar werd ik totaal niet gelukkig van. Na een paar weken zat ik ‘s avonds huilend bij mijn vriend: ‘Ik wil dit niet, maar hoe kom ik hieruit?’ Het voelde alsof ik in een klem zat. Ik kon natuurlijk niet op mijn werk gaan zeggen dat ik dit niet wilde, want dan…. Tja, wat dan? Ik had eigenlijk geen idee wat er dan zou gebeuren maar voor mij was één ding duidelijk: dat kon ik niet gaan vertellen. Een paar dagen later scheurde ik mijn achillespees. Voer voor psychologen, I know, maar het concrete gevolg was dat ik een paar weken thuis zat (en online werken bestond nog niet). Het was mijn redding, want vanuit die afstand kon ik met mijn baas erover praten en kon ik andere dingen gaan doen. Pffft, wat een opluchting!

Maar zo wil je eigenlijk niet dat het gaat. Je wilt niet door de omstandigheden worden gered, want daar heb je geen invloed op. Handiger is om er zelf goed bij te zijn. Ik zou er veel aan gehad hebben als ik bij de dreigende komst van die cijfers bewust had stilgestaan bij vragen als Wil ik dit wel? Kan ik dit wel? Wat zou ik liever willen? Waar ben ik eigenlijk goed in? Ik had er met een loopbaancoach over kunnen praten. In plaats daarvan liet ik me door het belang van het onderwerp verleiden en stapte ik er blindelings in.

Laatst had ik een cliënt die ook zo’n Pffft-moment had. Zij had het anders aangepakt dan ik destijds, want ze keek haar probleem wél in de ogen en besloot om ermee naar mij te komen. Ze kampte met de vraag of leidinggeven haar volgende loopbaanstap moest zijn; ze zag het al haar leeftijdsgenoten doen. Tijdens onze bijeenkomst werd het voor haar zonneklaar dat ze daar niet gelukkig van zou worden. Een grote bevrijding: het hoeft niet!

Nog mooier was dat ze na die opluchting kon zien welke vaardigheden, kwaliteiten, wensen en ideeën er allemaal in haar leefden. Een schatkist vol, waar ze nu meteen veel makkelijker bij kon. Opeens openden zich allerlei nieuwe mogelijke stappen in haar loopbaan. Heel vrolijk ging ze de deur weer uit.

Dat kan er dus gebeuren. Door je vraag in de ogen te kijken, kan jouw schatkist opengaan. Pffft!